Dans voor mij komt uit!
En toen… was Dans voor mij ineens naar de drukker! In plaats van in de herfst, zoals ik in mijn vorige blogje zei, heb ik het boek over twee dagen in handen. Het is zo onwerkelijk! Maar tegelijkertijd zo fantastisch leuk 🙂 Castlefest Castlefest was de reden dat alles ineens in een stroomversnelling raakte. Zilverspoor wilde Dans voor mij heel graag op dat festival uitbrengen, en dat betekende dat mijn redactrice, Diana, en ik ineens wel heel vlot aan de bak mochten. Ik vond het edit-proces in eerste instantie heel spannend – je geeft toch jouw verhaal ineens in handen van een ander… en wat nou als het slecht is? Er plotgaten van een mijl groot in zitten? Ze je schrijfstijl vreselijk vinden? Het is toch heel anders als een professional er naar kijkt he? Gelukkig is Diana fantastisch, en behept met een hele stevige dosis humor. We pasten wat mij betreft fantastisch bij elkaar, en als ik er op terug kijk was het heel druk, maar ook ontzettend leuk, en heb ik er ook veel van geleerd. Tienduizend stopwoordjes Want oh allemachtig, wat word je blind voor je eigen werk. De stopwoordjes (erg, duidelijk, totaal, compleet…) waren niet aan te slepen. Aan het plot zelf hebben we niet eens zoveel veranderd trouwens, hartstikke fijn. Het ging veel vaker om de vorm: actiever schrijven, meer dialoog toevoegen, niet alle wereldbouw in een keer over je lezer uitstorten. De tekst is compacter en loopt vlotter, en toch is het nog steeds hetzelfde verhaal. Zo bijzonder! For Christ sake write and don’t worry about what the boys will say nor whether it will be a masterpiece nor what. I write one page of masterpiece to ninety one pages of shit. I try to put the shit in the wastebasket. Ernest Hemingway Het is niet meer van mij En nu? Nu de laatste punt gezet is, het nawoord geschreven is… Er een ISBN nummer opgeplakt is, de cover gemaakt en opnieuw gemaakt en weer opnieuw gemaakt is… nu is het naar de drukker. Heb ik het verhaal een zetje gegeven en is het niet meer van mij, maar van de lezer. Doodeng vind ik het, en tegelijkertijd ook zo gaaf! Wat gaat een lezer, die mij niet kent, er van vinden? Welke reviews ga ik straks lezen op Goodreads? Wat gaan mensen die het op Castlefest oppakken en hopelijk kopen vinden van Liv en Jesse, van Jason en Milan? Ik kan alleen maar afwachten. Maar eerst, op naar Castlefest! Ik hoop dat ik veel van jullie mag ontmoeten!
Het is een jaar verder … hoe zit het nu met dat boek?
Vorig jaar vertelde ik met veel enthousiasme – 2024 is het jaar van de Draak, en alles komt samen! Intussen zijn we al weer in het jaar van de Slang aanbeland, en waar ik vorig jaar nog vertelde dat mijn boek bij Zilverspoor er in januari 2025 aankwam, is het daar heel stil gebleven. Dat betekent niet, dat er niets gebeurt 😉
Het jaar van de Draak – alles komt samen!
Volgens de Chinese astrologie is 2024 het jaar van de Draak. Een jaar van groei, ambitie, je dromen najagen en uit laten komen. Ergens voelt het of ik de afgelopen jaren bezig ben geweest om hier uit te komen. En hier is nu!
Verrassende uitslag Waterloper – top vijf!
Soms lopen de dingen zo anders dan je denkt. Voor afgelopen Waterloper zond ik twee verhalen in. Eentje die ik al eerder geschreven had (een zogenaamde veteraan), en eentje die geheel nieuw was. Die laatste, Dood op Discord genaamd, kostte me aardig wat hoofdbrekens. Ik wilde heel graag iets doen met de vorm van het verhaal – en aangezien ik net op een horror-binge had gezeten met found footage leek me zoiets een leuk idee. Een van de leukste horrors van de afgelopen jaren (en ook een van de meest creepy) was Host, waarbij de hele film alleen maar via zoomcall wordt verteld. Kon dat ook in een verhaal? Ik koos voor het thema “Het Spookschrijverscollectief”, bedacht door Ferry Visser, en bedacht een schrijversgroepje dat elkaar treft op Discord. Een chat app leek me een perfect alternatief voor een zoomcall: tekst gebaseerd in plaats van via beeld. Maar uiteindelijk bleek dat minder goed te werken dan gedacht. Op beeld zie je nog emoties op gezichten, zie je acties die je niet hoeft uit te leggen, terwijl je dat in een verhaal allemaal via chat moet doen. Dat bleek onmogelijk. Na overleg met mijn schrijfgroepje besloot ik over te stappen op een hybride vorm – zowel met een third person limited POV als met chat en videobellen. Was ik er tevreden over? Niet helemaal, maar omdat ik zo lang had gedaan over het vinden van de juiste vorm had ik niet heel veel tijd meer om ook nog echt goed te editen. Ik had dan ook verwacht dat mijn andere verhaal, Hic Locus Est dat ik al meerdere malen onderhanden had genomen, het beter zou doen. Maar niets was minder waar haha. Hic lag er al op nr 36 uit, terwijl ik met Dood op Discord vijfde werd. Zo zie je maar dat je echt zo slecht kunt voorspellen wat bij een jury (en je lezers haha) in de smaak valt! Ik ben super blij met deze uitslag, en niets let me natuurlijk om Dood op Discord nog zo bij te schaven dat ik er zelf helemaal tevreden over ben. Voorlopig geniet ik even van deze mooie plek, en het leuke? De top vijf krijgt een interview met Fantasize.nl! Die gaan jullie dus binnenkort te zien krijgen <3
Proeflezen – wat is dat eigenlijk?
In mijn vorige blogje schreef ik al iets over de schrijfgroep waar ik deel van uitmaak. Naast gezamenlijke schrijfweekenden, een chatgroep over vanalles en nog wat en het op elkaar afkaatsen van verhaalideeën, is er nog iets waar we gezamenlijk aan deelnemen: proeflezen voor elkaar. Wat is er nu zo leuk aan proeflezen? Ik denk dat ik proeflezen wel een van de leukste dingen vind om voor mijn mede schrijfmaatjes te doen. Niet alleen krijg je een direct kijkje in hoe een verhaal ontstaat, je kunt er ook nog invloed op uitoefenen omdat je er vanaf het begin bij betrokken bent. En zeker als het een verhaal is dat gepubliceerd gaat worden is de voorpret ook erg leuk – hoe gaat het boek vallen bij lezers en recensenten, ontdekken ze de verborgen nuances van een verhaal, en ha! jij bent wel mooi de eerste die het al gelezen heeft 🙂 En als kers op het toetje word je soms ook nog eens genoemd in het nawoord en krijg je meestal een van de eerste boeken getekend en al in je boekenkast. Naast al deze leuke dingen is (proef)lezen ook nog eens heel erg nuttig. Een beroemde quote van Stephen King zegt niet voor niets If you want to be a writer, you must do two things above all others: read a lot and write a lot. Ik denk dat je wat dat betreft met proeflezen het beste van beide werelden treft. Het is lezen, maar wel lezen met aandacht voor hoe hetgeen je leest geschreven is. En daar leer je zelf gewoon ook heel veel van: hoe heeft je schrijfmaatje het verhaal uit de klei getrokken? Doet de auteur dingen heel anders – en misschien wel beter – dan jij? En door er met elkaar over te spreken verdiep je je steeds meer in hoe verhalen of romans opgebouwd worden, wat stijlfiguren zijn, welke dingen wel werken of juist niet, of er clichés zijn die je beter niet kunt gebruiken en of een gezichtspunt misschien wel of juist niet werkt. Door proef te lezen, word ik zelf geleidelijk aan een betere schrijver. Is proeflezen altijd hetzelfde? Nee. Het hangt er een beetje vanaf op welk moment je bij het proces betrokken wordt. Er kunnen verschillende fases zijn in het ontstaan van een boek of verhaal. Sommige auteurs maken helemaal geen gebruik van proeflezers (al zou ik dat wel ten zeerste aanraden – je wordt op een gegeven moment toch blind voor je eigen tekst en het is fijn om een frisse blik te hebben op je verhaal), sommigen doen maar 1 proefleesronde, anderen doen er meerdere. Ruwweg onderscheiden we binnen onze schrijfgroep alpha en bètalezers. Alphalezers komen als allereerste lezers om de hoek kijken, als het boek nog heel vers en ruw is, en in het eerste beginstadium. Zoals we vaak tegen elkaar zeggen, de poepversie 😀 Je kijkt als lezer vooral naar de grote dingen: klopt het verhaal, zitten er geen grote plotgaten? Is de uitwerking van de personages consistent, loopt de spanningsboog van het boek lekker en vooral, is het een goed/leuk/spannend verhaal? Doet het verhaal wat het moet doen? Daar kun je allemaal feedback op geven waar de schrijver vervolgens weer mee door kan. Na zo’n lees- en editronde komt er vaak nog een tweede ronde. De bètalezers zijn vaak weer andere lezers dan de alphalezers, dus je opgepoetste verhaal krijgt dan nog een keer feedback met een frisse blik. Poets je daarna je verhaal op met deze tweede feedbackronde, dan heb je meestal wel een manuscript dat je naar je uitgeverij kunt sturen. En dan? En dan ga je er nog een keer (of meerdere keren, meestal haha) overheen met je editor. En vaak peutert die het hele verhaal nog eens op detailpunten uit elkaar. Als auteur ga je zo vaak over je manuscript heen dat je het misschien wel spuugzat bent. Maar je verhaal wordt er zoveel beter door! Dus, editrondes, daarna woordredactie (alle grammaticale en spelfoutjes er uit, gekke zinsconstructies herstellen, passief taalgebruik, synoniemen, stopwoordjes, noem maar op!) plus een zetproef (alle puntjes op de i en streepjes door de t) voordat een boek naar de drukker gaat 🙂 Wat heb ik proefgelezen? Van alles! Van korte verhalen die we inzenden naar verhalenwedstrijden, tot eerste, tweede en misschien wel derde versies in manuscripten van mijn schrijfmaatjes. Zo heb ik bijvoorbeeld zowel “De Prijs van Water” als het daaropvolgende deel in de Paraiso serie van Kelly alpha proefgelezen (en dat tweede deel is vervolgens gesplitst, mede op aanraden van proeflezers). In Kelly’s Lentagon serie heb ik verschillende delen beta proefgelezen. En ook het tweede boek van een ander schrijfmaatje – ik blijf bewust even vaag, want geen idee of ik daar dingen mag verklappen – heb ik beta proefgelezen (en wow, dat wordt een fantastisch boek!). Ook help ik graag mee met zetproeven. De nieuwste bundel van Kelly, Zwanenzang, heb ik grotendeels doorgewerkt vlak voordat die naar de drukker ging. Wat wel heel bijzonder was, is dat daar ook een samenwerking van ons twee in staat, zo tof! Dus, als je die wil lezen, dan kan dat nu! Zie de webshop van Zilverspoor – waar overigens ook de andere series op staan. Het laatste boek dat ik heb proefgelezen, is Onrust, de collaboratie van Brenda Hingstman en Kelly die zojuist bij uitgeverij Quasis is verschenen. Het boek is een onderdeel van de Zwijgende Aarde serie, een super tof initiatief van Quasis dat uit verschillende sci-fi novelles bestaat in hetzelfde universum in onze nabije toekomst. Ik ben heel benieuwd, want het einde zoals het in het uiteindelijke boek staat, is anders dan ik het gelezen heb. Die staat dus hoog op mijn “To Be Read” lijst. Nieuwsgierig? Je kunt het boek hier voorbestellen, en mogelijk krijg je dan ook nog een gesigneerd exemplaar, want Kelly en Brenda hebben hun handen zowat lamgeschreven 🙂
Halverwege 2023 – terugblik
Dus dan hijs je een blog de lucht in, en duurt het een half jaar voor je daadwerkelijk weer iets er op plaatst. Ik heb een goed excuus, echt! Ik heb een fantastische nieuwe baan, maar die is wel een beetje druk 😉 Het kostte me behoorlijk wat tijd om een nieuwe routine op te bouwen en daadwerkelijk tijd vrij te maken om me weer – in alle opzichten – met schrijven bezig te gaan houden. Maar hier ben ik dan weer 😉 Januari t/m April Eind februari had onze schrijfgroep een gezamenlijk schrijfweekend gepland in Alkmaar. Dit zijn zulke heerlijke weekenden waarbij we tot laat in de avond met elkaar doorpraten over alles wat iedereen aan het doen is, waarin we gezamenlijk verhaal ideeën genereren en vaak ook hele stukken besteden aan het schrijven zelf. Ook dit keer deden we dat, en ik kwam hier vandaan met plots voor een tweetal Waterloper verhalen. Het voornemen was om die zo snel mogelijk te gaan schrijven, maar zoals altijd heeft mijn brein een duidelijke deadline nodig om echt tot productie te komen. Ik klooide dus wel wat aan verhalen, maar echt grote voortgang was er nog niet. Wel plande ik een hele gezellige wandeling met Roos, het grote brein achter Waterloper. We wonen niet zo heel ver bij elkaar vandaan, en het werd wel eens tijd om eens uitgebreid met elkaar te praten. Ook spendeerde ik een deel van maart met het proeflezen van het allernieuwste boek van Kelly – het vervolg op De Prijs van Water. April is voor mij altijd een vervelende maand. Een maand van ziekenhuisbezoeken en uitslagen, zenuwslopend dus. Gelukkig was ook dit keer alles weer goed, maar dit soort dingen zetten wel een enorme rem op je creatieve productie. Voeg daarbij het feit dat mijn man 50 werd (en dat was dan weer wel heel leuk!) dus de rest van de maand ging op aan (het organiseren van) feestjes! Mei Mei! Mei is traditiegetrouw de maand waarin het echt moet gaan gebeuren voor Waterloper en ook dit keer was dat weer het geval. Van de plannen om collabs te schrijven kwam helaas niets dit keer, omdat ik met mijn solo verhaal een behoorlijke modderworsteling aan de hand had. Vorm, inhoud, tone of voice, plot, uiteindelijk kreeg het gelukkig wel vorm, maar experimenteren kost gewoon tijd en dat heb ik geweten. Uiteindelijk heb ik zelfs twee verhalen ingestuurd. Meer kan ik er niet over vertellen, want de jury buigt zich op dit moment over de verhalen, en ik wil echt voorkomen dat er een diskwalificatie volgt vanwege herkenning 😉 Daarnaast ben ik serieus begonnen aan het editen van Dans. Kelly las de eerste alpha versie en had zeer waardevolle feedback, die ik op dit moment aan het verwerken ben. Ik had het niet verwacht, maar ik heb echt enorm plezier in het editen! Peuteren aan vorm, dialoog, personages – het zo mooi maken als ik kan. Het is heel bevredigend als je ziet hoe het verhaal vervolgens vorm krijgt en veel beter gaat lopen. Het ontbreken van een deadline helpt daarin ook mee (en soms tegen haha, want de urgentie is er niet), omdat ik niet het gevoel heb dat ik tegen de klok in moet editen. Nu de spanning rondom een nieuwe baan wat is gezakt, en ik mijn weekenden goed op orde heb gekregen, heb ik ineens ook veel meer creatieve ruimte in mijn brein merk ik. Wat heerlijk! Juni / juli – spannende tijden! In juni trok ik de stoute schoenen aan en benaderde ik Zilverspoor niet alleen over Dans, maar ook over een mogelijke verhalenbundel. Gevolg? Die laatste ben ik nu óók in elkaar aan het klussen! Ik denk dat 2024 een super leuk jaar wordt wat schrijven betreft 😉 Het heeft even geduurd, maar goed, wat in het vat zit verzuurt niet he? Inmiddels is de schrijfgroep net terug van nog een weekend schrijven, ditmaal in een huisje op een Landal park. Hier kwam ik vandaan met een goede volgorde van verhalen voor de bundel, en een heleboel energie om in mijn schrijven te steken. Kelly had daarnaast een aantal leuke challenges bedacht om de creatieve juices ter plekke te laten vloeien en hoewel ik dat altijd een beetje eng vind, resulteerde het wel in nog meer plot ideeën en zelfs een heus stukje fanfiction in de wereld van Paraiso. Kortom, het gaat best lekker met schrijven. As we speak wachten we op de uitslag van Edge Zero (voor mij 1 verhaal door, 1 verhaal niet), heb ik net een afwijzing voor Ganymedes gekregen (it’s ok) en zit ik te broeden op een Harland verhaal. Een nieuw schrijfweekend staat ook al weer in de planning. Ik ben tevreden.
Out with the old, in with the new
Poeh, wat een jaar als ik zo terug kijk. Niet alleen op persoonlijk vlak, maar ook qua schrijven. Ik weet nog dat ik het jaar vol enthousiasme begon na NaNoWriMo vorig jaar, waarin ik eindelijk fatsoenlijk aan de slag ging met mijn lange manuscript. De werktitel was toen “Dans voor mij” en dat is uiteindelijk ook de echte titel geworden. De plot speelde al lang in mijn hoofd, sinds het begin van 2018 (daar kun je hier meer over lezen) maar ik kon er eigenlijk pas fatsoenlijk in 2021 aan beginnen. Ik schreef er 50.000 woorden aan in november, en daarna lag ik even stil. Dat is wel typisch voor mij denk ik – als (vermoed ik) lichte ADHD’er werk ik in batches, zoals mijn man altijd zegt. Ik werk beter onder druk van een deadline, dus korte verhalen voor wedstrijden zijn voor mij een uitkomst … een lang verhaal zonder deadline? Daar heb ik duidelijk meer moeite mee. De eerste helft van het jaar was niet heel geweldig. Kopzorgen om werk, ik sliep heel slecht, en liep eigenlijk op mijn tandvlees. Halverwege het jaar heb ik bewust het roer omgegooid en allerlei zaken aangepakt in mijn leven die me stress opleverden. En dat heeft gewerkt. Een opgeruimd hoofd betekent ruimte voor andere zaken. Ik perste er twee korte verhalen uit, eentje voor Waterloper en eentje voor een bundel, en structureel werken aan Dans bleef wel even liggen. Toch pielde ik er in de loop van 2022 steeds weer aan. Ik geloof in dit verhaal, en ik wilde het gewoon een keer afschrijven. Nog zo’n dingetje – ergens mee starten, sure! Afmaken? Euh … jaaaa ok. Opnieuw, korte verhalen zijn daarin een uitkomst 🙂 Toen ik gisteravond eens bij elkaar optelde hoeveel woorden ik eigenlijk geschreven had dit jaar, verwachtte ik daar niet zo heel veel van. Ik wist even niet precies meer hoeveel ik nu al van Dans had staan toen het jaar begon – maar alles bij elkaar heb ik dit jaar gewoon meer dan 50.000 woorden geschreven. En dan heb ik niet eens NaNoWriMo echt gedaan dit jaar. November was niet het juiste moment in 2022: ik was de ene baan aan het afronden, en in afwachting van de volgende, en dat leverde me veel stress op. December echter … dat ging helemaal prima. En zo ga ik het jaar echt bijzonder tevreden uit! Dus, wat schreef ik nu eigenlijk? “(Niet) alle verhalen zijn liefdesverhalen” – Kort verhaal voor Waterloper “Bloedrooster” – Kort verhaal voor de bundel Bloedzuigers in de polder, de allereerste bundel waar ik voor gevraagd werd, hoe cool! Ik rondde de first draft van “Dans voor mij” af. Hoezee! Zo bij elkaar lijkt het niet veel – maar voor Dans schreef ik dus over het jaar heen bijna 40K! Ik ben tevreden. Wat leverde dit jaar me op? Een mooie vijfde plek voor het Waterloper verhaal. Daar was ik echt blij mee, want voor mij was dit een uitstapje naar “harde” sci-fi, wat ik niet heel veel doe in korte verhalen. Ook is dit verhaal een mogelijke start voor een nieuw boek. Een publicatie van “Bloedrooster” in Bloedzuigers in de polder, die as we speak uitgekomen is -> hier kun je m aanschaffen als je wilt! Een manuscript van meer dan 85K aan woorden dat in 2023 hopelijk klaar is voor redactie. En daar heb ik enorm zin in En, als kers op het toetje, een publicatie van maar liefst twéé verhalen (solo: Heathcliffs ronde, in collab met Kelly: Het water kruipt waar het niet gaan kan) in Edge Zero. En die laatste was nog de runner up voor de publieksprijs van Edge Zero ook. Al met al een bijzonder geslaagd jaar dus. En 2023? Wat heb ik voor plannen? Als ik naar het komend jaar kijk, dan heb ik daar echt enorm veel zin in. Zoveel te doen 🙂 Op een rij: “Dans voor mij” herschrijven, proef laten lezen en hopelijk een redactieronde voor evt publicatie Ik wil zeker twee verhalen naar Waterloper inzenden Ook wil ik wel weer eens een verhaal insturen naar de Harland Awards Inmiddels heb ik een aantal verhalen klaar staan die zo in een eigen bundel kunnen. Die wil ik nog aanvullen met één of twee extra verhalen Proberen wat meer kortverhalen gepubliceerd te krijgen, hetzij met al bestaande verhalen, hetzij met nieuwe dingen voor bundels zoals de In de Polder reeks Een aantal zaken proeflezen voor bevriende schrijvers. Oa Riske en Thomas, yup, ik moet nog steeds met jullie verhalen aan de slag! Voor nu rest me niets anders dan jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling te wensen – tot aan de andere kant! ♥
Tweede plaats Publieksprijs EdgeZero 2022
Ergens begin 2021 zat ik in bad en struinde ik rond op het internet op zoek naar inspiratie voor Waterloper. Kelly van der Laan en ik wilden dit jaar naast ons eigen solo verhaal ook een collaboratie schrijven. Ik vond het spannend, want dit was de eerste keer dat ik een kort verhaal voor een wedstrijd samen met iemand anders zou schrijven. De Vijfde Colonne We speelden met de gedachte om iets te schrijven in het thema “Grimoire” maar na chats over en weer, het droppen van enkele concepten en uiteindelijk een plot-sessie bij mij thuis landden we met een supertof concept op het thema “De Vijfde Colonne.” Ik zal eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie deze term op had moeten zoeken, want ik had geen idee wat het betekende. Het staat voor een rebellie van binnenuit – ok, ook weer wat geleerd! Vlak voor de deadline van Waterloper 2021 was ons verhaal een feit. “Het water kruipt waar het niet gaan kan” vertelt over een dystopische wereld waar de samenleving na een oorlog met biologische wapens verdeeld is in twee delen: de rijke elite en de gewone werker. Beiden krijgen ze op gezette tijden injecties om de verregaande gevolgen van de oorlog op het DNA tegen te gaan. Een bijwerking van die injecties is gevoelloosheid – de dagen rijgen zich aaneen tot een waas van grijze momenten. Heel handig, als je als elite afhankelijk bent van alles dat het werkvolk voor je doet. Maar wat gebeurt er als blijkt dat die gevoelloosheid helemaal niet nodig is? Een van de grootste uitdagingen was het wisselen in schrijfstijl – onze hoofdpersoon begint het verhaal als een gevoelloze werker, maar gaandeweg het verhaal krijgt ze haar emoties terug. Aangezien het verhaal in de 1e persoon tegenwoordige tijd geschreven is, moesten we dat in de tekst door laten klinken. Edge Zero publicatie Het verhaal deed het aardig bij Waterloper en verdiende een twaalfde plek. Net geen top 10 dus. We stuurden het ook in naar EdgeZero dat jaar – en hier werd het tot onze grote vreugde geselecteerd voor de bundel. Weliswaar op de (gedeelde) 26e plaats. Natuurlijk hadden we gehoopt dat het hoger zou eindigen, want we stonden beiden volledig achter dit verhaal. Maar zo gaat dat nu eenmaal met gejureerde wedstrijden – het moet maar net in de smaak vallen. Gelukkig kreeg het wel genoeg punten om dus in de bundel terecht te komen (naast onze eigen soloverhalen, score!) We merkten wel, toen de bundel eenmaal uit was, dat het verhaal erg goed deed bij recencenten. Meer dan eens behoorden we volgens reviews tot de top van de bundel. Heel fijn om te lezen natuurlijk, want uiteindelijk schrijf je verhalen voor je lezers, niet zozeer voor wedstrijden. Publieksprijs EdgeZero heeft naast de beloning om in de bundel te verschijnen nog een onderdeel binnen de wedstrijd: de publieksprijs. De verhalen worden een tijdlang gepubliceerd op de site zodat geïnteresseerden ze kunnen lezen en hun stem uit kunnen brengen op de top 3 beste verhalen. En daar deed ons verhaal het dus fantastisch! Het was een weekje nagelbijten, een avondje zweten … werden we nr 1 of nr 2? Uiteindelijk ging Johan Klein Haneveld er vandoor met de publieksprijs (gefeliciteerd nog!) en werden wij een geweldige tweede met hele mooie recenties. Blij! Zo zie je maar, dat een jury oordeel soms niets zegt over hoe een verhaal in de smaak valt bij lezers. Juryleden zijn ook maar mensen met een eigen voorkeur. Ik nodig je dus van harte uit om verhalen te blijven schrijven, met anderen samen te werken, en je werk in te blijven sturen naar wedstrijden en tijdschriften. Juryrapporten zijn super nuttig, en je weet nooit waar je verhaal uiteindelijk eindigt, nietwaar? Lezen? Als je “Het water kruipt waar het niet gaan kan” wilt lezen, dan kun je op dit moment nog op de site van Edge Zero terecht. Staat het verhaal er niet meer op? Klik dan hieronder voor de bundel. Klik Hier
Verloren Zielen ~ Kelly van der Laan
Disclaimer: Kelly en ik gaan way back. We kennen elkaar via internet en een schrijfforum, dus onze eerste verbindende factor was het schrijven. We zijn echter ook al meer dan 20 jaar vriendinnen. Veel van deze verhalen heb ik in enige vorm zien ontstaan binnen ons schrijversgroepje waar Kelly een van de grootste drijvende krachten achter is. Er waren er echter ook een aantal bij die ik nog niet kende, dus dat maakte de bundel voor mij een interessante om aan te schaffen en te lezen. Rode draad door de bundel is gewone mensen die in aanraking komen met het ongewone, en daar op een of andere manier mee moeten zien te dealen. Kelly’s personages zijn altijd menselijk, rauw, echt. Daardoor leef je met ze mee en komen de verhalen stuk voor stuk binnen. Want het leven is voor deze verloren zielen absoluut niet gemakkelijk. De verhalen spelen zich af in de wereld van de Lentagon – Kelly’s eerdere trilogie – maar ook daarbuiten. De bundel is voor iedereen te lezen, ook al heb je nog geen andere werken van haar gelezen. Het eerste verhaal in de wereld van de Lentagon, Rode Lantaarns, had ik al eerder gelezen. Voor dit verhaal is de Deviantprijs bij Fantastels in het leven geroepen omdat het de jury zo verdeelde. Een aantal hadden het op een eerste plek staan, een aantal onderaan de top tien. Ik – die niet in de jury zat overigens maar wel bij de uitreiking – vond het eerste. Het is een prachtig verhaal tussen twee personages in de Lentagon wereld en an sich gebeurt er niet zo veel, maar als karakterstudie is het fantastisch en roerend. De andere twee verhalen, Blauwe Luchten en Theta, waren nieuw voor mij. Blauwe Luchten volgt direct op Rode Lantaarns en complementeert dat prima. Theta sprak me erg aan met een combinatie van het inkijkje in personages en rauwe actie. Voor liefhebbers van de Lentagon serie is de bundel door deze drie verhalen alleen al zeker de moeite waard! Maar ook de andere verhalen lezen fijn weg. Rozengeur en Maneschijn bevat gedetailleerde worldbuilding in een wereld waar politici allesoverheersend zijn vanwege de feromonen die ze uitscheiden, wat hun onderdanen tot willoze slaven maakt. Het is een voorproefje op een geheel universum dat op dit moment alleen nog in gedachten bestaat van Kelly en haar co-auteur Brenda Hingstman. Ik hoop hier in de toekomst nog veel van te lezen – de setting intrigeert en de spanningsopbouw van het verhaal is prima uitgewerkt. Uitgangen is, wat mij betreft, echt een van de beste verhalen van de bundel. Wat doe je als je onder invloed van drugs een tijdrijziger blijkt te zijn? Maar daar hele stricte regels aan zitten die je niet kent? SF wordt dan al snel horror – een psychologische horror wel te verstaan. Getij heeft voor mij een heel persoonlijk tintje. De wereld waarin dit verhaal geschreven is, en het magiesysteem, kwam in eerste instantie uit mijn eigen pen tijdens een NaNoWriMo lang geleden. Het is zo leuk om te zien hoe je eigen basis ideeen door een andere schrijfster vakkundig worden uitgewerkt. Het is misschien niet het spannendste verhaal uit de bundel, maar geeft de gruwelen van oorlog en wat voor effect dat heeft op mensen wel heel goed weer. En zo springt Kelly van deelgenre naar deelgenre: er komt van alles voorbij. Fantasy, SF, horror, veelal in moderne settings maar niet altijd. Urban, dystopisch, cyberpunk – take your pick, je komt altijd wel aan je trekken. Aantal sterren 5/5
Vanbinnen en vanbuiten ~ Corina Onderstijn
Nog niet zo lang geleden las ik Vanbinnen en vanbuiten, het debuut van schrijfster Corina Onderstijn. Het boek werd meteen genomineerd voor de Harland Award Romanprijs 2016. Wat vond ik er van? “Nomi heeft het allemaal: een appartement in Amsterdam, een lieve familie, een baan bij een internationaal consultancybureau, beestjes in haar hoofd die haar vertellen hoe de wereld werkt en haar grote liefde Fos met wie ze een relatie in hotelkamers heeft.” Ik las dit boek in eerste instantie in de trein, in korte stukken van een half uur maximaal, en kwam er al heel snel achter dat dit bij dit boek niet werkt. Dit is een boek dat er om vraagt om je aandacht er bij te houden. Niet in de laatste plaats vanwege de vertelvorm, die niet chronologisch is en daarnaast heen en weer springt tussen de “echte” wereld, en de innerlijke wereld van Nomi, de hoofdpersoon. Maar daarnaast ook vanwege het prachtig lyrische taalgebruik. Het is echt zonde om niet hele stukken door te lezen in dit boek. Toen ik daar eenmaal achter was, heb ik het in één ruk uitgelezen. DOPJES!!! Nomi is niet “normaal”. Van kleins af aan heeft ze de gave om heel goed in te kunnen schatten wat mensen gaan doen of zeggen, en dit doet ze op een heel bijzondere manier. Ze is heel goed in het doen alsof ze wel een doorsnee mens is, maar dat is eigenlijk wel doodvermoeiend. Na een traumatische gebeurtenis verliest ze de controle over haar leven, en Nomi zou Nomi niet zijn als ze op een heel bijzondere manier weer probeert die controle terug te krijgen. Wat is normaal? En wat is buitengewoon? Wat definieert een mens? En wat zorgt er in een relatie voor dat mensen van elkaar houden en waarom gaan ze weer uit elkaar? Vanbinnen en vanbuiten raakt het allemaal, in een opeenstapeling van mooi beschreven scenes, snelle en grappige dialogen en fantastische uitstapjes naar Nomi’s binnenwereld, waar Beestjes leven die gedurende het hele boek een lopend commentaar geven op alles wat Nomi meemaakt. Het boek gaat ook over de prachtige liefde tussen zusjes en hoe je met hulp van degenen die je lief zijn weer terug kunt komen bij de ik die je behoort te zijn. Corina Onderstijn roept personages in het leven die echt aanvoelen. Dat maakt dat je je inleeft in de hoofdpersoon en het boek je echt pakt. Het blijft ook tot op het einde van het boek spannend wat er nu precies is gebeurd met Nomi en Fos en hoe het nu verder moet met Nomi. Dat maakt dat je verder wil blijven lezen, ondanks dat het in het begin van het verhaal soms echt even doorpakken was om grip te krijgen op de structuur. Aanrader. Aantal sterren: 5/5